Roemeniëreis oktober 2016 In verbondenheid … Na 2 dagen reizen komen we met z’n twaalven behouden aan in Stina de Mures. Ons doel is voedsel pakketten uitdelen aan alle inwoners van de 3 dorpen, zowel de Hongaarse als aan de Roemeense dorpelingen. Zo ik al had gedacht dat het eenrichtingsverkeer zou zijn, zo van: wij geven – zij ontvangen, dacht ik daar na de eerste dag al anders over. Wat een gastvrijheid! Wat een hartelijke ontvangst viel ons ten deel! Overal waar wij komen worden wij in de armen gesloten, naar binnen geloodst en getrakteerd op opgewarmde koffie, limonade of zelfgestookte drank (Palinka met een hoog alcoholpercentage). Bij het weggaan worden ons eieren, walnoten, sterke drank, bonen enz. in de handen gedrukt. Dat was alle dagen het geval. Wat mij opvalt in deze dagen is de verbondenheid van deze mensen met ons. Dat gaat verder dan de hulp die wij geven. Er is veel vertrouwen: wij mogen achter hun deuren kijken, zij delen hun verdriet en hun vreugden met ons. Wij zien de mensen aan het werk op hun erf, scharrelend om hun wintervoorraad bijeen te brengen in bouwvallige schuurtjes. Kwetsbare oude mensen in kleine bedoeninkjes die leven van de schamele middelen. Wij ontmoetten de mensen, allen met hun eigen verhaal: wij zagen een oude vrouw met ernstige huidkanker in haar gezicht. Er is geen medische hulp voor haar. Denisa, een meisje van 15 jaar, die tot haar 10-de jaar niet heeft kunnen lopen en die nu een operatie nodig heeft, Naomi een meisje van 8 jaar, lichamelijk en geestelijk gehandicapt, die de hele dag op bed ligt in een donkere kamer. Wat zou het fijn zijn als zij geholpen kunnen worden! Ach, er is zoveel te vertellen: de blijheid op de gezichten van de mensen om het voedselpakket dat zij kregen, de knuffels en ballonnen voor de kinderen, die ze tegen zich aandrukten alsof het de grootste schat was. Wij konden hen veelal niet verstaan, maar hun gezichten en vooral hun handen drukten alles uit: Wij gaven hen van onze overvloed, zij ons van hun karige bestaansmiddelen. Wij drukten hun handen ter begroeting, zij vouwden hun handen om God te danken. Onze handen vertelden waar taal ontbrak, hun handen spraken de taal van dankbaarheid. Zo waren onze handen in verbondenheid gesloten! De reis heeft veel voor mij betekend. Het was een ervaring om te geven, maar ook een ervaring om van hen te mogen ontvangen: zij deelden zichzelf aan ons, een groots geschenk van vertrouwen! Anna Marie Jansen

Voor foto's klik hier